Orzech włoski i czarny
Dwie odmiany z tej samej rodziny orzechowatych (Juglandaceae)
Orzech królewski (Juglans regia), w Polsce nazywany orzechem włoskim, występuje na wszystkich kontynentach.
W Danii nazywany jest orzechem zwyczajnym (Almindelig Valnød), we Włoszech - noce bianco (czyli orzech biały), w krajach anglojęzycznych znany jest pod nazwą orzecha perskiego lub angielskiego (Persian Walnut, English Walnut), w Rosji greckim, a w Niemczech nazywa się go po prostu orzechem prawdziwym (Echte Walnuss).
W celu wyekstrahowania juglonu, który jest istotną substancją czynną, sporządza się z zielonych (niedojrzałych) owoców orzechowca nalewki.
Juglon jest organicznym związkiem chemicznym wydzielanym przez orzechowce. Jest on jednym z najsilniejszych związków antyseptycznych znanych w przyrodzie. Stosowany jest głównie w walce z pasożytami układu pokarmowego i w leczeniu zakażeń bakteryjnych skóry oraz grzybic. Występuje w zielonych (niedojrzałych) orzechach, liściach i korzeniach. W miarę dojrzewania owoców i wysychania liści juglon zanika w wyniku polimeryzacji.
Juglon należy do związków słabo rozpuszczalnych nawet w ciepłej wodzie, natomiast jest dobrze rozpuszczalny w alkoholu 50%. Jednak nalewka zrobiona na spirytusie 96% jest bezwartościowa, bo następuje denaturacja białka, czyli zmiany w strukturze prowadzące do utraty aktywności biologicznej.
Wyłącznie na terenie Ameryki Północnej występuje odmiana orzecha zwana orzechem czarnym (Juglans nigra), nazwa pochodząca od koloru kory drzewa. Owoce tego drzewa są nieco większe, ale nic nie wskazuje na to, że zawierają więcej juglonu niż owoce orzecha włoskiego.
Fragment z książki Liliann Elmborg Skuteczne kuracje oczyszczające
Copyright © by Liliann Elmborg